ORTOPEDA Warszawa

Kapoplastyka. Nowoczesne techniki leczenia operacyjnego choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego

Anatomia i biomechanika
Staw biodrowy jest stawem kulistym wieloosiowym stabilizowanym przez kształt powierzchni stawowych i elementy więzadłowo-torebkowe. Bardzo dobre zanurzenie głowy w panewce stawowej pozwala na ruch w 3 płaszczyznach a powstanie zwichnięcia wymaga bardzo dużych sił działających nieosiowo lub zaburzonej zborności (np. dysplazja). Jako staw szkieletu osiowego kończyny nośnej spełnia on rolę amortyzującą i absorbującą wstrząsy jak też wspomaga stabilizację tułowia i podparcie kęgosłupa w trakcie chodu, biegu czy skoku. Powierzchnie stawowe głowy i panewki pokryte są chrzastka szklistą która nawilżana jest płynem stawowym bogatym w chondroitynosiarczany produkowanym przez błonę maziową. Właściwości poślizgowe chrząstki i płynu pozwalają uzyskac siły trące 100 krotnie mniejsze niżtarcie lodu o lód. Mięśnie i więzadła okołostawowe pozwalają dynamicznie ustabilizować kończynę względem tułowia lub odwrotnie (przy kończynie oporującej o podłożę) podczas wszelkich aktywności fizycznych. Proces ten zachodzi bardzo płynnie i harmonijnie dzięki antagonistycznej (np. zginacze i prostowniki) i agonistycznej (np. współprostowniki) aktywnosci mięśni popartej tzw. propriocepcją (czuciem głebokim). Więcej...

Artroskopowa rekonstrukcja WKP kolana

Rekonstrukcja więzadła krzyżowego (najczęściej przedniego) może zostać wykonana wieloma sposobami. Standard to rekonstrukcja pod kontrolą artroskopową z użyciem własnych tkanek pacjenta (o ile nie były one wcześniej uszkodzone lub wykorzystane do zabiegów).
Najpopularniejsze rozwiązania to:

użycie 1/3 centralnej wiezadła rzepki,
ściegien mm. półścięgnistego i smukłego (tzw. hamstrings),
fragmentu m. prostego uda.

Coraz większą popularność na świecie a stopniowo i w Polsce zyskują przeszczepy allogeniczne (tkanki ludzkie pobrane od dawcy pośmiertnie). Najlepsze parametry wytrzymałościowe posiada przeszczep z podwójnie złożonych ścięgien mm. półścięgnistego i smukłego i obecnie jest to technika dominująca na świecie. Więcej...

Choroby kręgosłupa

Choroba krążka międzykręgowego
Dyskopatia to choroba krążka międzykręgowego. Synonimy: choroba dyskowa, ból krzyża, rwa kulszowa, ischias, wypuklina jądra miażdżystego, wypadnięcie dysku.
W obrazie RTG najczęściej widoczne jest zwężenie przestrzeni międzytrzonowej i wyrośla zwyrodnieniowe na krawędziach kręgów. W badaniu MRI (magnetyczny rezonans jądrowy) sygnał z tarczy międzykręgowej ulega podwyższeniu (w związku z odwodnieniem struktury tkanki), często widoczne jest uwypuklanie się pierścienia włóknistego tarczy międzykręgowej do światła kanału rdzeniowego i ucisk lub modelowanie worka oponowego pokrywającego elementy korzeniowo-rdzeniowe oraz przewężanie kanału rdzeniowego i otworów korzeniowych. Ponieważ proces zwyrodnieniowy krążka prowadzi do jego odwodnienia i obniżenia, zaburzeniu ulega praca powierzchni stawowych stawów międzywyrostkowych, chrząstka ściera się, powoduje to bolesność przy ruchach, itd. Więcej...

Czy unieruchomienie gipsowe jest konieczne i bezpieczne?

Czy leczenie uszkodzeń skrętnych stawów musi być prowadzone w opatrunku gipsowym? Gips wcale nie jest obligatoryjny. Można go zastąpić np.: stabilizatorem, ortezą, itp. To znaczy unieruchomieniem zdejmowanym na przykład do ćwiczeń i fizykoterapii.
Założenie okrężnego gipsu nie pozwala na oddziaływanie na tkanki okołostawowe i sam staw. Jest to leczenie bierne (upływa tylko czas) - nie można mobilizować tkanek, zapobiegać zrostom, rozciągać elementy przykurczające się, wzmacniać i stymulować mięśnie, które ulegają zanikowi podczas unieruchomienia, itd. Ruch powierzchni stawowych pozwala na lepsze odżywienie chrząstki i w większości urazów kolana jest on dopuszczalny w pewnym zkresie nie nadwyrężającym uszkodzonych struktur (np. zakres ruchu 10-90 stopni przy uszkodzeniach łąkotek). Więcej...

Zespół posturalny (wada postawy) płasko-koślawy

Bardzo często zgłaszają się do mnie osoby w różnym wieku z podobnymi dolegliwościami: bóle kolan (szczególnie przy chodzeniu po schodach), bóle odcinka L-S kręgosłupa i deformacja koślawa paluchów. Wzbudza ich zdziwienie, gdy - podczas badania klinicznego - wymagam rozebrania się do bielizny i oceniam całą sylwetkę. Potem omawiam odchylenia - i są one wspólne dla tych wszystkich przypadków: koślawość kolan, przodopochylenie miednicy z pogłębieniem lordozy L-S, zwiększone boczne przyparcie rzepki w stawie rzepkowo-udowym, rotacja miednicy z asymetrią kk. dolnych i skrzywieniem kręgosłupa - prawostronne piersiowe(asymetria łopatek i barków prawa wyżej) i lewostronne lędźwiowe, przykurcze mięśni: trójgłowego łydki, przywodzicieli, pasma biodrowo-piszczelowego, zwiększona pronacja stępu (prowadzi do koślawości paluchów poprzez nieprawidłowy stereotyp chodu). Więcej...

Technika operacyjna rekonstrukcji WKP

Zabiegi wykonywanuje się w znieczuleniu zewnątrzoponowym z opaską niedokrwieną napełnianą po artroskopowej inspekcji kolana i przed pobraniem przeszczepu więzadła. Z cięcia o długości 8 cm ponad przebiegiem więzadła rzepki, zachodzącego po ok. 1 cm nad dolny biegun rzepki i okolicę guzowatości, odsłaniane jest warstwowo więzadło rzepki. Pobierany jest przeszczep 1/3 centralnej więzadła rzepki o średnicy 10 mm uszypułowany na końcach fragmentami bloczków kostnych po ok. 25 mm długości (przekrój bloczka o kształcie trapezoidalnym z kości piszczelowej i trójkątnym z rzepki). Przeszczep opracowywany jest i uzbrajany nićmi i drutem stalowym. Więcej...

Technika operacyjna przeszczepu chrzęstno-kostnego

Przeszczep chrzęstno-kostny wykonuje się przy użyciu instrumentarium OATS (Arthrex). Pod kontrolą artroskopu oceniana jest rozległość i głębokość ubytku. Za pomocą przymiarów kalibrowanych co 1 mm ustala się optymalną średnicę bloczka chrzęstno-kostnego.
Z okolicy nieobciążanej kłykcia kości udowej (w okolicy przejścia powierzchni stawowej dla rzepki i powierzchni obciążanej stycznej z kością piszczelowa znajduje się ok. 1,5-2 cm chrząstki nieprzenoszącej obciążeń o krzywiźnie zbliżonej wypukłością do krzywizny powierzchni obciążanej kłykcia kości udowej) oznacza się przymiarem bloczek o 1 mm szerszy od powierzchni ubytku i za pomocą pobieraka samotnącego wykrawa się prostopadle do powierzchni stawowej kłykcia kołek dł. ok. 15 mm. Następnie wykrawa się ognisko ubytku chrząstki (również możliwie prostopadle do powierzchni kłykcia o grubości 13-14 mm). Więcej...